Tabriz (Iran)

Vanmorgen om half 8 met elkaar naar de Iraanse grens gereden. Verwachtte benodigde tijd voor de grensovergang; 10 uur!!! Maar....we stonden na 4 uur al in Iran;-) Dat was een stuk sneller dan de vrachtauto's die voor de grens stonden te wachten(een rij van 7km). Voor een vrachtauto duurt het gemiddeld tussen één tot drie weken voor hij de grens naar Iran over is. Met een beetje pech kan dit zelfs uitlopen tot 4 weken! Gelukkig stond onze gids, Ali, ons al op te wachten om ons te helpen bij de grensformaliteiten. Vreselijk, we werden van het kastje naar de muur gestuurd. Paspoort inleveren, paspoort terugkrijgen, paspoort inleveren, paspoort terugkrijgen ..... en zo maar door. Datzelfde gold voor de carnets de passage, autopapieren en rijbewijzen. Het was voor ons totaal niet duidelijk wie er nou precies in dienst van de douane waren en wie er bezig waren een "zakcentje" te verdienen. Als je de taal dan ook nog niet spreekt, ben je dubbel zo blij met je eigen gids. Ook raakten er steeds dingen zoek. Eerst was het kentekenbewijs van Kevin verdwenen, daarna Durk zijn paspoort (!) en een formulier dat we nodig hadden voor bij de auto.
Na alle grensperikelen konden we dan eindelijk Iran in. Wat we vandaag gezien hebben was allemaal erg armoedig. De natuur vrij dor en heuvelachtig en de wegen in tegenstelling tot Turkije bomvol. De benzine kost hier 25 eurocent en de diesel 12 cent. Dan kun je al gauw een auto op de weg houden.
Wij vrouwen moeten de komende dagen in Iraanse klederdracht lopen, op straffe van een hoge bekeuring.